Donderdag 31 december 1942

Donderdag 31 december:

Even 7 uur wakker, koffie gezet, wassen, aankleden en brood eten. 8 uur weer aan de arbeid, weer inpakken tot ''s middags 1 uur, zijn toen gaan eten. Daarna weer naar de fabriek terug. Ons gewassen en wat opgeknapt, zijn toen de stad ingegaan om boodschappen te doen en nu begon het flink te sneeuwen, zodat wij geheel onder de sneeuw kwamen te zitten. In de stad hoorden we plotseling muziek in onze oren klinken, Jan en ik liepen samen en ik zei al waar zou toch die muziek vandaan komen, want wij hoorden dat zij het lied speelden van een Vaste burgt is onze God. En toen wij er vlak bij waren, toen kregen wij het in de gaten want toen kwam het boven van de toren af, daar zat het koor te spelen, wij zijn niet lang blijven staan, omdat wij haast hadden naar huis toe en zodoende kwamen wij weer om een uur of 6 weer in de fabriek aan, wij hadden ook nog wat brieven gepost deze middag, wij hebben nu gauw alles uitgepakt en opgeborgen, brood gegeten en al vast weer een aardappeltje geschild voor vanavond. Ari maakte de kool schoon en wij de aardappelen. Wij kregen alle nog een reepje van Roelof en zette ondertussen nog wat thee, die Ari nog bij zich had. Nu en na dit alles dan komt nog de chocolade, want die heeft Ari ook nog bij zich en zodoende maken wij er nog een heel gezellig avondje van, want het wordt zo ongemerkt al 11 uur en mijn gedachten dwalen af naar huis, naar mijn vrouw en kind, naar de familie en naar al hetgeen in het afgelopen jaar is geschied. Het is een veelbewogen jaar voor ons geweest, een jaar om nooit te vergeten, een jaar van ongekende moeite en angst en ook een jaar van grote zegeningen, want wij mogen allen nog in gezondheid het jaar uit gaan. Het had toch alles zo gansch anders kunnen zijn, als wij daar op zien, nu dan komen wij o nog zo veel dankbaarheid tekort, nu en zo draait de klok zijn gestadige tik maar voort, tot eindelijk het grote moment daar is, dat de wijzers elkaar passeren en het oude is niet meer, het nieuwe is aangebroken.